Zakayo alikuwa kijana mwenye ndoto kubwa kuliko milima ya Mbeya yenye wenyewe sura ya kuvutia. Alimaliza Chuo Kikuu kwa alama nzuri, akashika cheti chake kwa fahari, akiamini safari ya mafanikio ilikuwa inaanza. Alijiona tayari kuvaa suti kila siku, kuingia ofisini mapema, na kusaidia familia yake ambayo ilimlea kwa upendo mwingi ❤️.
Lakini maisha yalikuwa na mpango tofauti.
Miezi ikawa mwaka na miaka ikawa miwili, lakini ajira haikupatikana. Kila tangazo la kazi aliloliona, aliomba. Kila kampuni aliyotembelea, alijaribu bahati. Alifanya mahojiano mengi, alitumaini mara nyingi, lakini mwisho wa siku simu zake zilikuwa kimya 🕊️. Hakupokea barua za majibu, na mara nyingi alipewa kauli zile zile: “Tunakujulisha tukikuhitaji.”
Wakati mwingine alikaa kitandani akifikiria, “Je, elimu yangu haina msaada?” Rafiki zake wengi waliopata kazi walikuwa wakimpa moyo, lakini moyoni alikuwa anazunguka na mzigo mzito. Jioni nyingi aliwaona wazazi wake wakijitahidi kutia moyo, lakini macho yao yalionyesha wasiwasi waliouficha. Soma zaidi hapa
