Jua la Mwanza lilimulika kwa nguvu juu ya uso wa Kajoli, kijana mchapakazi mwenye macho yenye matumaini. Akiwa na miaka 30, Kajoli alijiona kama mjasiriamali aliyefeli katika biashara yake ya kuuza magari yaliyotumika. Yard yake, iliyoko karibu na barabara yenye shughuli nyingi, ilikuwa imejaa magari yaliyong’aa, yaliyosafishwa vizuri, lakini biashara ilikuwa imemshinda.
“Ninafanya makosa gani?” alijiuliza kila jioni, akipitia tena vitabu vyake vya hesabu vilivyojaa namba nyekundu. Magari yote yalionekana kuwa mazuri; alinunua kwa bei nzuri na aliuza kwa bei za soko. Licha ya juhudi zake zote za kuwavutia wateja kwa matangazo na matoleo maalum, mauzo yalikuwa machache sana. Mteja akija, hupanda gari, husifu ubora wake, na kuondoka bila kununua. Mashindano walikuwa wakionekana kufanya vizuri, wakati yeye alikuwa akizidi kuzama kwenye deni. Hali hiyo ilianza kumkatisha tamaa, na sifa yake Mwanza ilikuwa ikishuka.
Miaka miwili ya hasara mfululizo ilimfanya Kajoli apoteze usingizi. Alianza kuhisi kana kwamba kuna kivuli kisichoonekana kilikuwa kikimzuia kufanikiwa. Si kwamba hakuwa mkweli au kwamba magari yake yalikuwa mabovu. Tatizo lilikuwa katika mtiririko wote wa biashara – ilikuwa kama kila kitu kilichogusa mikono yake kilishindwa. Soma zaidi hapa
